Klub Amatorów Światowości

„Katoliccy filozofowie i teologowie, których ważkim zadaniem jest obrona prawdy Boskiej i ludzkiej oraz zaszczepianie jej w umysłach ludzi, nie mogą ignorować ani lekceważyć poglądów mniej lub bardziej schodzących z właściwej drogi. Przeciwnie, powinni je dobrze poznać, zarówno dlatego że nie można leczyć chorób, jeśli się ich najpierw dobrze nie poznało, jak i dlatego że nawet w fałszywych twierdzeniach kryje się czasem ziarno prawdy, a ponadto również błędy pobudzają nasz umysł do gorliwszego badania i zgłębiania pewnych prawd filozoficznych i teologicznych”.

(Źródło: sługa Boży Pius XII, Humani generis, 12 sierpnia 1950, cytowany przez św. Jana Pawła II w encyklice Fides et ratio, 54: https://opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/encykliki/fides_ratio_5.html)

My i Świat. My a Świat. My — amatorzy światowości, żyjący w Świecie, zakochani w cudach Świata, poznający Świat, mniej lub bardziej aspirujący do bycia ludźmi światowymi (w całej wieloznaczności). My — nieprofesjonalni obywatele Świata, profesjonalni mieszkańcy Świata, amatorzy stylu światowego, zawodowi twórcy indywidualnego i społecznego sposobu życia w Świecie.

Czym jest Świat i czym jest światowość?

Świat to z jednej strony całość rzeczywistości, w której żyjemy; jak podaje Encyklopedia PWN: „ogół tego, co istnieje, całość stworzenia w przeciwstawieniu do Boga”. Z drugiej zaś strony — w ujęciu biblijnym — jest to ta część rzeczywistości, która nie jest jeszcze przemieniona przez światło i moc Zbawiciela i która często przeciwstawia się Mu „celowo” lub „z rozpędu”.

Z kolei światowość to taka postawa człowieka, którą cechuje umiejętność lub przynajmniej podziw dla — jak podaje Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego — „obycia w wielkim świecie, w towarzystwie”, to także „znajomość manier, zwyczajów towarzyskich”, po prostu „znajomość świata”, umiejętność odnalezienia się w różnych miejscach świata (oby nie uleganie światu!). Natomiast Encyklopedia PWN oddaje źródłowe słowo „światowy” jako „odnoszący się do całego świata”, a o człowieku — „obyty, umiejący odpowiednio zachować się w każdej sytuacji”; „światowy” może też znaczyć „świadczący o obyciu”.

Nasze wyobrażenia o Świecie — konfrontowane ze Światem realnym, z przeżywaniem „namacalnej” rzeczywistości Świata… Co nam doradzi i jak w ogóle patrzy na Świat niezastąpiony św. Jan Paweł II oraz inne sprawdzone, nieanonimowe autorytety? ;)

„Człowiek […] od dnia narodzin jest włączony w różne tradycje, przejmując od nich nie tylko język i formację kulturową, ale także liczne prawdy, w które wierzy niejako instynktownie. W okresie wzrastania i dojrzewania osobowości prawdy te mogą zostać podważone i poddane krytycznej ocenie, która jest szczególną formą aktywności myślowej. Gdy jednak dokona się ten proces, zdarza się, że człowiek ponownie przyjmuje [lub nie przyjmuje — dopisek Klubowy] te same prawdy, opierając się na własnym doświadczeniu albo na rozumowaniu, które przeprowadził.

Mimo to w życiu człowieka nadal o wiele więcej jest prawd, w które po prostu wierzy, niż tych, które przyjął po osobistej weryfikacji. Któż bowiem byłby w stanie poddać krytycznej ocenie niezliczone wyniki badań naukowych, na których opiera się współczesne życie? Któż mógłby na własną rękę kontrolować strumień informacji, które dzień po dniu nadchodzą z wszystkich części świata i które zasadniczo są przyjmowane jako prawdziwe? Któż wreszcie mógłby ponownie przemierzyć drogi doświadczeń i przemyśleń, na których ludzkość zgromadziła skarby mądrości i religijności? Człowiek, istota szukająca prawdy, jest więc także tym, którego życie opiera się na wierze.

Wierząc, człowiek zawierza wiedzy zdobytej przez innych. Można w nim dostrzec znamienne napięcie: z jednej strony wydaje się, że wiedza oparta na wierze jest niedoskonałą formą wiedzy, którą należy stopniowo udoskonalać, zdobywając osobiście dowody na jej potwierdzenie; z drugiej zaś wiara w porównaniu ze zwykłym poznaniem opartym na oczywistych dowodach jawi się często jako rzeczywistość bogatsza o pewien ludzki wymiar, wiąże się bowiem z relacją międzyosobową i angażuje nie tylko osobiste zdolności poznawcze, ale także głębiej zakorzenioną zdolność zawierzenia innym ludziom, nawiązania z nimi trwalszej i ściślejszej relacji.

Warto podkreślić, że w takiej relacji międzyosobowej głównym przedmiotem poszukiwania nie są prawdy dotyczące faktów ani prawdy filozoficzne. Szuka się tu raczej prawdy o samej osobie: tego, kim jest i co ujawnia z własnego wnętrza. Człowiek udoskonala się bowiem nie tylko przez zdobywanie abstrakcyjnej wiedzy o prawdzie, ale także przez żywą relację z drugim człowiekiem, która wyraża się przez dar z siebie i przez wierność. W tej wierności, która uzdalnia do złożenia siebie w darze, człowiek znajduje pełnię pewności i bezpieczeństwa. Zarazem jednak poznanie oparte na wierze, którego podstawą jest zaufanie między osobami, nie jest pozbawione odniesienia do prawdy: wierząc, człowiek zawierza prawdzie, którą ukazuje mu druga osoba”. (Fides et ratio, 31–32)

W dniach 13–15 września 2019 (pt.–ndz.) w Ożarowie Mazowieckim pod Warszawą odbyła się XI Sesja Apologetyczna, którą tradycyjnie poprowadził ks. bp Andrzej Siemieniewski, biskup pomocniczy archidiecezji wrocławskiej. W tej Sesji tematem było… ZBAWIENIE. Jak w swojej witrynie napisali organizatorzy — „Temat wydawałoby się znany, ale czy zastanawialiście się kiedyś:

Dlaczego zbawienie wymagało śmierci Syna Bożego?
Czy Jezus Chrystus zajął moje miejsce na krzyżu?
Od kogo nasz Pan nas wykupił?
Czy Bóg Ojciec domagał się krwi dla zmazania zniewagi grzechu?
Co Pismo Święte mówi o zbawieniu?
Czy na pewno dobrze rozumiemy zbawienie? Jak rozumieją je inni?”

Sesja prowadzona była w formule: konferencja + dyskusja.

Nagrania:

Witryna Sesji Apologetycznych:
http://apologetyka.katolik.pl/